آرامگاه خواجو در شمال شيراز ، در دامنه کوه صبوي و در ابتداي جاده شيراز – اصفهان ، در تنگ الله اکبر قرار گرفته است . قبر وي مشرف بر دروازه قرآن مي باشد . آب چشمه معروف رکناباد نيز از کنار مقبره خواجو مي گذرد .
اين آرامگاه در سال 1315 شمسي با اعتبارات اداره فرهنگ فارس ساخته شد . محل آرامگاه در محوطه اي بدون سقف قرار دارد . در وسط صفه آن سنگ قبري است که بالاي آن محدب و داراي برآمدگي است . روي اين سنگ کتيبه اي که بيانگر قبر خواجو باشد وجود ندارد . فقط بالاي سنگ عبارت : کل من عليها فان و يبقي وجه ربک ذوالجلال و الاکرام به خط ثلث نوشته شده است .

در بالا و پايين قبر نيز دو ستون سنگي کوتاه قرار دارد که طبق رسم آن زمان در بالا و پايين قبور عرفا و شعرا وجود داشته است . در سال 1337 شمسي اداره باستان شناسي فارس اقدام به ساخت يک اطاق در قسمت شمالي محوطه آرامگاه کرد . در پيشاني اين اطاق دو غزل از غزليات خواجو به خط نستعليق بر روي کاشي هاي آنجا نوشته شده است . با اين مطلع :
دوش مي کردم سؤال از جان که آن جانانه کو ؟                  گفت : بگذر زان بت پيمان شکن پيمانه کو ؟  ...
و ديگر به مطلع
صبحدم دل را مقيم خلوت جان يافتم                                      از نسيم صبح بوي زلف جانان يافتم  ...
که هم اينک اين اتاق تبديل به فرهنگسراي خواجو گرديده است .

کمي بالاتر از مقبره خواجو 3 غار به چشم مي خورد . يکي از آنها غاري است که محل عبادت و رياضت زهاد و مشايخ بوده و خواجو نيز مدتي در آن جا به عبادت مشغول بوده است .
غار ديگر که در دهانه آن طاقي ضربي از نوع طاق کجاوه اي از سنگ و آجر زده شده محل قبر خواجه عمادالدين محمود ، وزير معروف شاه شيخ ابواسحاق اينجو است.
در کنار اين غار نقش برجسته اي از جنگ رستم و شير ديده مي شود که به دستور حسينعلي ميرزا فرمانفرماي فارس در سال 1218 ه.ق ساخته شده است . در کنار آن نيز نقش برجسته ناتمامي از فتحعلي شاه قاجار و دو تن از پسرانش به چشم مي خورد . در دو طرف اين نقش برجسته دو نيم ستون به سبک ستون هاي دوره زنديه در درون کوه کار شده است .

در سال 1370 به همت دانشکده ادبيات دانشگاه کرمان ، کنگره بزرگداشت خواجو در کرمان برگزار شد و مراسم اختتاميه اين کنگره در شيراز انجام شد . با همين انگيزه به همت شهرداري شيراز و استانداري فارس ، آرامگاه خواجو مرمت و بازسازي شده که شامل بازسازي کف و بدنه و ايجاد يک سري ديواره هاي عمودي با مصالح سنگ است . هم چنين مجسمه اي از سر و صورت خواجه از سنگ تراشيده شده ، در اين مکان قرار گرفته است . بناي آرامگاه خواجوي کرماني به شماره 916 در فهرست آثار تاريخي به ثبت رسيد .

خواجوي کرماني
کمال‌الدين ابوالعطا محمود بن علي ‌بن محمود ، متخلص به خواجوي کرماني ، شاعر و عارف بزرگ و برجسته ايراني سده هشتم ، در تاريخ سوم دي ماه سال 669 خورشيدي ، مطابق با 20 ذي الحجه سال 689 ه. ق. در کرمان به دنيا آمد . او را " نخلبند شعرا " ، " خلاق المعاني " و " ملک الفضلا " ناميده اند . خواجوي کرماني فضايل مقدماتي را در کرمان کسب و سپس راهي شيراز شد و از محضر پرفيض علماي آن ديار توشه ‌ها اندوخت.

اشعار عارفانه‌ خواجو بسيار زيبا و گاه حيرت‌ انگيزند . او در اشعار خود معاني عرفاني زيبا را ارايه مي‌ کند . خواجوي کرماني در مثنوي از نظامي پيروي مي ‌کند ولي روان ‌تر از او مي ‌سرايد .
مجموع اشعار خواجو از چهل هزار بيت فراتر مي رود . وي در سرودن غزل ، قصيده و مثنوي ( خاصه در غزل ) توانايي و استعداد بسيار زيادي داشته ؛ چنانکه بسياري از غزليات حافظ ، حال و هواي غزل هاي خواجو را دارد و چه از لحاظ مضمون و چه از لحاظ شکلي از او تاثير گرفته است . خواجو در سال 753 ه.ق. وفات يافت و در کنار دروازه قرآن شيراز بر دامنه‌ کوه الله اکبر مدفون گرديد .

آب چشمه معروف رکناباد نيز از کنار مقبره خواجو مي گذرد .
در بالا و پايين قبر نيز دو ستون سنگي کوتاه قرار دارد که طبق رسم آن زمان در بالا و پايين قبور عرفا و شعرا وجود داشته است. در سال 1337 شمسي اداره باستان شناسي فارس اقدام به ساخت يک اطاق در قسمت شمالي محوطه آرامگاه کرد .