اين محوطه تاريخي در دوازده کيلومتي جنوب شرقي کنگاور و به فاصله يک کيلومتري شمال روستاي گودين قرار دارد . ارتفاع اين تپه از سطح زمين هاي اطراف در حدود سي متر و از سطح دريا هزار و چهار صد متر است . مساحت اين محوطه در حدود پانزده هکتار برآورد شده است .

تپه گودين در سال 1961 م شناسايي شد و براي نخستين بار در سال 1965 م توسط « کايلريانگ » مورد گمانه زني قرار گرفت . پس از آن نيز براي چندين فصل متوالي حفريات منظمي در آن صورت گرفت . آثار به دست آمده معرف يک استقرار طولاني و تقريباً بي وقفه از اواسط هزاره ششم ق.م تا 1600 ق. م است . اين آثار از هفت طبقه فرهنگي به دست آمده است . طبقه I جديدترين طبقه ، متعلق به دوره اسلامي و طبقه VII، قديمي ترين طبقه و متعلق به اواخر دوره نوسنگي است .

در طبقه هفتم اولين ساکنان گودين در خانه هايي با ديوار هاي چينه اي زندگي مي کردند . از اين طبقه تعداد زيادي قطعات سفالين و ظروف سنگي به دست آمده است . آثار به دست آمده از اين طبقه متعلق به 5500 تا 5000 ق.م است .

در گمانه زني دوره گودين  VI، تنها بقاياي محدودي از معماري شناسايي شده است . سفالينه هاي مکشوفه از اين طبقه همگي دست ساز بوده و در چهار گروه خشن ، نيمه خشن ، معمولي و خوب طبقه بندي شده اند . ظروف اغلب شامل کاسه هاي نيم کروي با لبه هاي به داخل برگشته و کاسه هاي نيم کروي با ديواره هاي عمودي ، ديگ ها ، سبوها و ظروف پايه دار است . از اواخر گودين VI و اوايل گودين V قلعه اي با ديوار بيضي شکل به دست آمده است . اين قلعه شامل چندين ساختمان و اتاق است که در اطراف يک حياط بزرگ قرار دارند . اتاق شماره شش ساختمان مسکوني ، محلي براي بايگاني الواح بوده است . اگر چه شباهت هاي بسياري ميان معماري خانه هاي شهر و بناهاي پايين قلعه متعلق به روستاييان نسبتاً مرفه بوده و زندگي آنها با ساکنان دژ تفاوت داشته است . روي هم رفته چهل و سه لوح گلي از طبقه پنجم شناسايي شده است مطالعه اين لوح ها نشان مي دهد که گودين V بازراي براي بازرگانان شوش بود . فرهنگ گودين IV ابتداي فرهنگ برنز I بود و بعد وارد منطقه کنگاور شد . سفال هاي اين فرهنگ شامل ظروف نخودي دست ساز است و بيشتر به صوت ظروف آشپزخانه اي ظاهر مي شوند . اين ظروف به وسيله نوارهاي زيگزاکي و سه گوش ، خطوط کنده کاري با تزيينات شانه اي و موج دار تزيين شده اند .

طبق آخرين تحقيقات ، گودين III داراي شش لايه است که از گودين III1 شروع و به III6 ختم مي شود . تارخ ارايه شده براي گودين III بين 2600-1400 ق.م است . در اين فاصله زماني در هر يک از لايه ها روستاي جديد بر روي تپه و شيب هاي آن شکل گرفته است . در طبقه دوم بقاياي دژي از دوره ماد شناسايي شد که برروي آثار معماري طبقه III ساخته شده بود . اين دژ به وسيله حصاري خشتي با برج هاي چهارگوش محصور شده است . در حدود شصت و پنج متر از طول اين ديوار شناسايي شده است .

در قسمت جنوبي برج غربي ، بقاياي يک اتاق بزرگ و يک آشپزخانه بر جاي مانده و در داخل آن اجاق و تنور نان پزي شناسايي شده است . در امتداد غربي اين اتاق ، تالار ستون داري به طول بيست و چهار متر و عرض هجده متر ساخته شده است . ديوار حصار ، در حقيقت ديوار شمالي اين تالار را تشکيل مي دهد . در اين تالار سي عدد ستون چوبي قرار داشت . از ستون ها تنها بخشي از پايه هاي سنگي آن بر جاي مانده است . در قمست جنوبي اين تالار ، سکو هايي به عنوان نيمکت در سراسر ديوار ساخته شده است و در قسمت شمالي تالار نيز محلي تخت ماند جهت نشستن شخصيت عالي رتبه اي ايجاد شده است . بين رديف هاي اول و دوم ستون ها ، در امتداد در ورودي تالار و مقابل تخت سلطنتي ، محلي براي آتش دان آجري تعبيه شده که از سطح زمين بالاتر است . در قمست شرقي اين تالار ، مجموعه اي از اتقا هاي باريک و مرتبط به هم ساخته شده است . مدارک باستان شناختي نشان مي دهد اين دژ ساختمان کاملي مرکب از اتاق هاف راهرو ، آشپزخانه و انبارک ا بوده و برج و بارو و ديواري مستحکم داشته است و احتمالاً به يکي از شاهزادگان مادي که توسط حکومت مرکزي حاکم اين ناحيه شده بود ، تعلق داشته است .

از نظر معماري ، ساختمان گودين II و تالار ستون دار آن از نمونه هاي اوليه تالارهاي ستون دار سنتي است که بعدها در معماري هخامنشي شبيه به آن به حد کمال و اعتدال زيبايي خود مي رسد . علاوه بر آثار معماري ، از اين طبقه تعداد زيادي قطعات سفالين و سنجاق قفلي به دست آمده است .