درخت مکرزن که به انجير معابد ، لور و انجير هندي نيز معروف است . نام درختي معروف است در شهر هاي چابهار و نيک شهر در استان سيستان و بلوچستان ايران بر کرانه درياي عمان . از درختان بزرگ کائوچويي در جزاير و بنادر جنوب مانند آبادان و بوشهر تا چاه بهار و تيس مي باشد . اين درخت از جاذبه ‌هاي گردشگري اين دو شهر بشمار مي ‌آيد . اصل اين گياه از هند شرقي است .
داراي برگ‌ هاي پهن است و شاخه‌ هاي آن به پايين سرازير مي ‌شود و در لاي شن‌ ها ريشه مي‌ دواند . مردم شاخه ‌هاي آن را مي ‌زنند تا به شکل چتري درآيد .

از ساقه هاي هوايي آن ريشه هاي هوايي بي شماري ظاهر مي شوند به طوري که به زمين مي رسند و در اطراف درختان بزرگ صد ها متر مربع زمين را اشغال مي کنند . اين ريشه ها را ريشه هاي شمعي گويند . برگ هاي لور بيضي شکل و درست و براق و طول آن به cm 25 بالغ مي گردد .

ميوه گياه بي پايه و به درشتي فندق است و چوب آن خاکستري رنگ مي باشد و سختي و دوام چنداني ندارد ولي در آب دوام مي کند و چوب ريشه هاي هوايي آن سخت است .

نام اين درخت در جنوب لول ، لور ، درخت مکرزن است و در جزيره خارک ، ليل و در جزيره کيش لير ناميده مي شود و در کتب مختلفه به اسامي اثاب ، الول بروبرگت و کراک نامبرده شده و تصور مي شود . که سه نام اخير نام هاي اين درخت در هند است .